De oudste benaming is kortweg: Lille. Linne is moerassige plaats en lo is bos. Sint-Huibrechts: wanneer en waarom werd dat voor Lille geplaatst?

De eerste vermelding van Sint-Huibrechts-Lille in de Latijnse vorm Lille Sancti Huberti vinden we in een document van 1604 van de Achelse kerk, dat ondertekend wordt door pastoor Antonius Joannes Leijsen.

 In het sterfregister (register defunctuorum) beginnende omstreeks 1650 wordt door de toenmalige pastooor de naam geschreven: Lille Sti Huberti. in de keure van deoude schutterij van 1655 staat St. Hubrechts.

De H. Hubertus is niet de patroon van Lille. De patroonheiligen zijn Monulfus en Gondulfus. De H. Hubertus heeft in Lille op een bepaald ogenblik een buitengewone verering gekregen die de kerkpatronen in de schaduw stelde. Die verering van H. Hubertus is niet zeer oud. Eerst na 1600 is er sprake van een beneficie of altaar van de H. Hubertus in Lille. Het altaar was niet gewijd, bezat geen stichtingen van missen noch andere inkomsten. Hoe men er toe gekomen is de H. Hubertus op een bijzondere wijze te vereren is niet gekend. In de meeste gevallen heeft zulke verering een onbeduidend, heel gewoon begin. Het reliekschrijn van deze heilige en de bewijsstukken ervan zijn ook niet oud. De sleutel van de H. Hubertus, voor het branden van de honden, wordt in de kerk bewaard.

Sinds 1 januari 1977 is Sint-Huibrechts-Lille een deelgemeente van Neerpelt. Ons dorp telt ongeveer 3.300 inwoners. Lille is ook bekend als teutendorp. Teuten waren rondreizende handelaars die naar de omliggende landen trokken om er handel te drijven. Zij verbleven in hun handelsgebied van maart tot december en keerde in de winter naar hun dorp terug. Sommige teuten deden goede zaken en bouwden dan mooie huizen in hun dorp. Lille telt nog een tiental teutenwoningen. Ook het oud-gemeentehuis, waar de Heemkundige Kring haar lokalen heeft, is een teutenwoning.