Totaal onverwacht overleed ons gewaardeerd medelid Alfons Ras op 17 december 2003 in het ouderlijk huis in de Dorpsstraat.
Onze meesterschilder had ons nog op de laatste maandvergadering een hele avond geanimeerd verteld over Lille tijdens de Tweede Wereldoorlog, zodanig zelfs dat kringlid Willy Van Asten op het einde van de avond betreurde dat de woorden van Fons niet op cassette waren opgenomen.
Helaas, zijn woorden zijn weg en we zullen ze nog vaak missen.
Fons Ras was geboren te Sint-Huibrechts-Lille op 10 november 1921 in het gezin van huisschilder Leo Ras en Maria Lowiesa De Bruijn.
Tijdens de begrafenisdienst op 22 december werd een dankwoord namens kerkfabriek, waarvan Fons jarenlang voorzitter is geweest, en heemkundige kring uitgesproken door medelid Jos Vandervelden. Wij nemen zijn waardering integraal over:
"Beste Mia, beste familie, beste aanwezigen,.
Het kerkfabriek en de heemkundige kring houden er aan op een bijzondere wijze hun medeleven te betuigen aan de rouwende familie van Fons, zijn vrienden en allen die hem nabij waren. Fons was voor hen een bijzonder man.
Met het kerkfabriek was hij zeer nauw betrokken. Toen zijn vader Leo gestorven was leek eenieder er van overtuigd dat zijn zoon Fons de meest aangewezen persoon was om zijn vader op te volgen als kerkmeester en later als voorzitter. Thans was hij de oudste in jaren en de langstzetelende kerkmeester binnen het bestuur. Hij was de grijze emeritus, de wijze man. Het kerkfabriek van deze christengemeente kan hem alleen maar dankbaar zijn voor zijn inzet voor de kerk als gebouw en voor de eigendommen die dit orgaan moet beheren. De laatste decennia zijn de inkomsten van de kerk eerder gering. Met het dalend aantal gelovigen gaat deze neerdalende trend verder. Door zijn sobere en zuinige levenshouding droeg hij op een essentiële wijze bij opdat de kerkgelden ook met soberheid en zuinigheid beheerd werden.
Zijn inzet was gebaseerd op zijn diepe religieuze overtuiging dat de kerk het huis van zijn en onze God is, de tempel van de Heer, de bijzondere woonplaats van de Christus in onze gemeenschap. Hij was er aan verknocht. En dat mocht hem dan wel enige inspanning vergen. Heel veel klussen knapte hij op voor de kerk, waarbij hij zelfs de kosten voor materiaal en andere uitgaven zelf op zich nam. Met vaste schildershand onderhield hij de kruisen van de oude pastoors, die hier begraven zijn. Het was zijn overtuiging dat de kerkfabriek dit verschuldigd was aan de kerkbedienaars die zovele jaren hier het beste van zich zelf gaven.
Een andere karaktertrek die zeer bepalend is geweest in de zorg voor de kerk was zijn zin voor waardering van het erfgoed dat aan de kerk toebehoorde. Toen in het begin van de jaren 1970 er een geest van verandering in de liturgie doorgevoerd werd ging de kerkfabriek een voorzichtige toer op. Er werd niets verkocht. Op andere plaatsen kan men heel andere verhalen hierover vertellen. Mede door zijn houding tot bewaring van alle ornamenten, vlaggen, meubelen en andere kerkschatten, is het interieur van de huidige kerk wat u zelf kunt vaststellen. De oude elementen,o.a. preekstoel en koorbanken, getuigen van het geloof van zovele mensen die ons voorafgingen, kregen een nieuwe geest.Heel veel mensen hebben hiertoe bijgedragen. De houding en de wil van Fons tot bewaring van alles wat voor hem als waardevol overkwam, vindt men terug in de aankleding van de kerk.
En het was ook deze levenshouding die hem er toe dreef lid te worden van de heemkundige kring. Hij was niet de man die geschiedkundig zware opzoekingen deed,alhoewel hij nog heel veel wist uit overlevering en uit eigen ervaring. Hij was niet de man van de grote referaten. Hij was de veldwerker die dag in dag uit klaar staat om te helpen de doelstelling van de heemkundige kring waar te maken, nl. de mooie dingen uit ons kerkdorp te helpen bewaren voor het nageslacht. Vooral bij activiteiten van onderhoud en restauratie, was zijn geoefende schildershand meer dan welkom.
Fons is heel plots van ons heengegaan. Hij is er als het ware “uitgemuist”. Scheiden doet pijn, zeker voor diegenen die hem heel nabij waren. Toch zijn wij dankbaar voor zijn leven, zijn inzet voor de kerk en het gemeenschapsleven in Lille.Wij delen in de rouw van zijn geliefden.
Hij was overtuigd van een leven na de dood. Fons is ingestapt in de bootje van de veerman, die hem naar de andere oever bracht. Hij zal bij ons blijven leven in de herinnering van het waardevolle dat hij hielp verwezenlijken.
Namens de kerkfabriek en de heemkundige kring
22 december 2003
Jos Vandervelden"